USA 2015 SF > Denver

Inmiddels zijn wij al weer ruim 24 uur thuis. Om ons vakantieblog nog even netjes af te ronden, hierbij nog een kort verslag van onze terugreis.

Dinsdagochtend werd vroeg opgestaan. Onze vlucht naar Chicago vertrok pas om 11.25 lokale tijd maar ook de auto moest nog worden afgetankt en ingeleverd. Daarnaast wilden we een evt. vertraging tijdens de ochtendspits in en rond Denver ook voor zijn.

Zo verlieten wij om half acht de parking van de Comfort Inn, welke 24 uur eerder nog de Best Western Inn heette. Waarschijnlijk gevolg van een tussentijdse overname?

De spits richting airport viel gelukkig mee en na de tank tijdens een tussenstop geheel te hebben gevuld, werd precies om 8.00 AM bij het inleverpunt van Alamo Car rental voor de laatste maal op de rem getrapt van onze (voor drie weken) Dodge. In totaal hebben we deze vakantie 2843 mile gereden of te wel 4575,2399 km om (heel) precies te zijn.

De Alamo bus zette ons keurig af bij de juiste vertrekhal alwaar de koffers ingeleverd werden. Echter, hierbij bleek dat onze digitale kofferschaal blijkbaar toch niet zo nauwkeurig weegt als door ons was aangenomen. Eén van de koffers bleek een gering overgewicht te hebben van omgerekend 2 kg. Gelukkig had de andere nog wat marge zodat we met wat overhevelen van we inhoud, beide koffers precies op het max. toegestane gewicht van 23kg kregen.
Daarna onze laatste watervoorraad opgedronken en door de securitycheck.

Ondertussen had ik al twee sms-jes ontvangen van United dat onze vlucht enigszins was vertraagd waardoor er tijd genoeg overbleef voor een cappu + muffins.
Met een klein uurtje vertraging vertrokken we even voor half één s middag richting Chicago, voorbereid op een vlucht van 2 uur en 50 min.. We keken dan ook raar op toen na 1 1/2 uur al werd omgeroepen dat de landing langzaam maar zeker al werd ingezet! Uurtje tijdsverschil waren wij vergeten mee te rekenen dus.
Op Chicago ‘O Hara airport aangekomen bleek dat onze koffers automatisch naar de eindbestemming zouden worden doorgestuurd vanwege slechte weersomstandigheden!? Normaal gesproken dien je zelf de koffers van de band te halen en weer af te geven voor de vervolgvlucht en aangezien de zon ook volop scheen hadden wij even wat twijfel. Maar goed, de gok maar genomen en weer via de securitycheck terug naar de gates.

Intussen hadden wel goede trek gekregen en dus werden de laatste dollars uitgegeven aan pizza met een drankje.

De vlucht naar Amsterdam/Schiphol vertrok keurig op tijd en zou, dankzij de stevige straalstroom in oostelijke richting, een uur eerder aankomen dan gepland.

De reis verliep zoals we onderhand wel gewend zijn, een snack, eten en drinken en weinig tot geen slaap. Zo zag ik de zonsondergang niet veel later gevolgd door de zonsopkomst door het vliegtuigraampje aan mij voorbij komen.

Op Schiphol aangekomen moest er nog een minuut of twintig worden gewacht tot er een gate vrij was waardoor de voorsprong op het schema weer voor een groot deel verloren ging.
Bij de bagageband kwamen we Joris Linssen met crew nog tegen die opnames aan het maken was voor het programma “Hello, Goodbye”. Helaas kwam hij niet om te horen hoe fantastisch wij het de afgelopen weken hadden gehad.
De taxi bracht ons weer tot aan de voordeur waarmee onze reis definitief tot een einde kwam.
We kunnen terugkijken op drie fantastische weken USA met veel prachtige natuur afgewisseld met steden en zo nu en dan een outlet.
Benieuwd hoe wij dit (volgend jaar?) nog kunnen overtreffen. ?

De laatste volledige vakantiedag is dan toch aangebroken.

Om nog van het hotelontbijt gebruik te kunnen maken moest er bijtijds worden opgestaan. Tot 9.00 AM was het namelijk mogelijk te “breakfasten” waar dat in de meeste hotels tot 10 uur het geval is.

Na het ontbijt werden de koffers alvast opnieuw ingedeeld waarbij ook de aangekochte nieuwe kleding een plekje moest vinden. Tot onze verbazing lukte dat eigenlijk probleemloos en waren de koffers zelfs iets lichter (!) dan op de heenreis (zouden ergens wat hebben laten liggen?).

Het plan was verder om de dag grotendeels door te brengen in en rond de 16th street Mall en zo gepland, zo gedaan.

In een klein half uurtje waren wij ter plaatse en werd er dicht in de buurt een parkeergarage gevonden.

De 16th Street Mall is een straat die geheel autovrij is gemaakt. Het enige verkeer wat daar rijdt zijn de gratis shuttle bussen waarmee je onbeperkt in -en uit kan stappen op de 2,5 km lange winkelstraat.

Sportief als wij de laatste weken zijn, kozen wij voor de benenwagen. De wandeling begon halverwege de Mall. Onderweg naar het einde van 16th Steet werden een aantal winkels aangedaan.

Het weer was er overigens prima voor. Net onder de 20 graden en bewolkt met een licht windje.

Bij het zuidelijke einde aangekomen werd het Colorado State Capitol op de foto gezet en het Brown Palace Hotel met nog wat andere wat oudere panden die tussen de moderne kantoor -en hotelgebouwen in staan.

(Klik of tap op de onderstaande foto’s voor een vergroting)

Voor de 2,5 km de andere kant op gewandeld werd, was het eerst tijd voor een cappuccino buiten op het terras bij Peet’s coffee & tea.

Al wandelend in noordelijke richting werd het langzamerhand ook steeds drukker in de straat. Het liep tegen lunchtijd en dus liepen de diverse restaurants en deli’s langzaam maar zeker vol met kantoorpersoneel.

Een half uur later stonden we aan de noordkant van de 16th Street Mall waar bij de Denver Millennium Brug weer wat foto’s werden gemaakt van wat aparte moderne kunstwerken.

Bij het Commons Park zagen wij een punt waar je leenfietsen kan huren. Je betaald met de creditcard in een automaat waarna je een fiets uit het rek kunt pakken. En zo zaten we ineens op een oer-Hollands vervoersmiddel midden in hartje Denver.

Na een stukje buiten het centrum om wilden we 16th Street ook wel een per fiets berijden en dus werd daar naar toe gepedaleerd. Helaas bleek dat fietsen daar alleen in het weekend is toegestaan waardoor wij dus moesten uitwijken tussen het drukke verkeer.

Zo stonden we enige tijd later weer aan het zuidpunt waar we de fietsen weer hebben achtergelaten.

Van al dat gewandel en gefiets hadden we goede trek gekregen. Om deze te stillen was er genoeg gelegenheid, wij kozen voor een Deli waar ze heerlijke wraps verkochten.

Na de late lunch werd er nog wat geshopt waarbij we een bioscoop tegenkwamen. Misschien wel een leuk idee om een filmpje te pakken. Van de onlangs uitgekomen kaskraker Jurassic World bleken alle voorstellingen vandaag helaas uitverkocht.

Aangezien we de Mall wel genoeg hadden bekeken besloten we weer naar ons hotel terug te gaan maar niet voordat ik nog even op één van de piano’s die daar in de straat stonden, mijn beste uitvoering van “Jan er ligt een kip in het water” ten gehore had gebracht. Hierna werd het echt tijd om te vertrekken.

Terug in het hotel werd geGoogled of er misschien nog een andere bios in de buurt was. En ja hoor, op nog geen 10 minuten rijden bleek een groot shoppingcenter te zijn waar zo ongeveer ieder half uur wel een film begon in één van de vele zalen. En zo zaten wij even later alsnog in de bios, waar nog plaats genoeg was, het spektakel Jurassic World te bekijken. Erg mooi gemaakt!

Na afloop schoven we aan bij de Olive Garden, een Italiaanse restaurantketen waar je heerlijk kunt eten. We hebben ons het laatste Amerikaanse avondmaal prima laten smaken.

Morgen dus weer de reis naar huis. Eerst 2 uur en 50 min. vliegen naar Chicago en vervolgens na een tussenstop van 3 uur, van daar uit verder naar Amsterdam waar we woensdagochtend om 9:30 uur landen.

Het laatste bericht op ons blog zal dus vanuit ons eigen Zoetermeer komen.

Niet heel veel te vertellen over vandaag.

De dag rustig gestart en na het ontbijt nog even voor onze kamer buiten in het zonnetje gezeten. Het was tenslotte maar 1 1/2 uur rijden naar ons volgende hotel. Ook de outlet die onderweg zou worden aangedaan opende pas om 11 uur haar deuren.

Even na tienen lag de bagage weer in de auto en werd de navigatie op het plaatsje Loveland gezet op slecht 3 kwartier rijden.

Via een mooie weg door de bergen werd de afdaling ingezet naar lager gelegen gebied.

De outlet in Loveland stelde niet heel veel voor. Veel winkelpanden stonden er leeg. Wel was er een herenkledingzaak voor XL-maten, precies wat ik zocht! Helaas (of misschien gelukkig maar) blijk ik toch ook weer niet van het formaat te zijn om daar te slagen. 99% Van de kleding was mij te groot! De behulpzame winkeldame vertelde mij dat het lastig voor mensen van mijn postuur is om in de USA voor kleding te slagen. De standaard maten zijn vaak te kort en wat zij verkocht weer te groot. Een tussenmaat is heel moeilijk te krijgen. Gezien mijn beperkte kledingscore tot nu toe, 2 onderbroeken, was ik daar inmiddels ook wel achter.

Miek slaagde in de Nikestore wel voor een nieuw loopsetje en voor Niels en Sven werden nog wat T-shirts en een vest aan de aankopen toegevoegd.

Verder onderweg naar eindbestemming Denver werd voor de lunch een Subway opgezocht waarbij de 6 inch broodjes lekker buiten werden gegeten. De temperatuur was inmiddels opgelopen tot een 28 graden.

Na inchecken bij ons laatste hotel van deze vakantie leek het ons een goed idee nogmaals een vakantiewas te doen zodat alles schoon mee terug de koffer in kon. Helaas voor ons bleek het waspoeder in het hotel op. Als tip kregen wij van de receptionist mee om bij de nabijgelegen Walmart waspoeder te kopen maar de inhoud van de mega pakken die daar worden verkocht is “iets” teveel voor ons hoopje dirty laundry.

Dan maar shoppen, altijd een leuk alternatief. Op een kwartiertje rijden ligt de Cherry Creek Mall, één van de grootste in de omgeving.

Lekker koel in de airco met free WiFi, wat wil je nog meer ?.

Nu hadden we in de eerste week van onze vakantie, een aantal Abercrombie shirts gekocht waarvan bij één achteraf het beveiligingslabel nog aan vast bleek te zitten. Gelukkig zat van dit kledingmerk een filiaal in de Mall. Daar dus eerst maar eens naartoe om het label te laten verwijderen. Bij het binnengaan van de winkel ging het alarm meteen al af. Dan voel je je toch al direct wat opgelaten. Klaar om het hele verhaal te doen met als bewijs de kassabon op de eerste de beste winkelbediende afgestapt. Gelukkig maakte hij er totaal geen probleem van en werden wij ook niet verdacht van shoplifting. Na dat het label was verwijderd met excuses namens het bedrijf, konden we zorgeloos verder shoppen.

Het voordeel van gratis WiFi is dat je met het thuisfront even contact kunt leggen en in ons geval m.b.v. foto’s kunt vragen of er in de winkels nog iets ligt van hun gading. En zo werd op afstand voorkeur en maten doorgegeven voor nog wat extra shirts.

(Klik of tap op de onderstaande foto’s voor een vergroting)

Avondeten werd genoten bij de IHOP waarna de leftovers mee werden genomen voor later op de avond.

Morgen onze laatste hele dag hier. De bedoeling is deze grotendeels door te brengen in LODO (lower downtown Denver) rond 16th street waar een gezellige winkel/wandelpromenade moet zijn van een paar kilometer. Hopelijk zit het weer dan ook nog even mee.

Vandaag een nieuwe (halve) dag doorgebracht in Rocky Mountain NP.

Strak blauwe lucht, temperatuur van zo’n 23 C, prima weer om er dus op uit te trekken!

Na een stevig ontbijt de koelbox en rugzak volgestopt en onderweg nog een verse sandwich gekocht voor de lunch.

Wij waren niet de enige die een dagje gingen parken, dat was al goed te merken bij de ingang van het park waar we aansloten in de rij auto’s. Toch konden we redelijk vlot verder en sloegen links de Bear Lake Road op die eindigt bij het meer Bear Lake.

Direct al stonden er een rij auto’s langs de kant waar mensen in- en uitstapten hetgeen meestal duidt op wildlife! Wij dus ook langs de kant om te kijken wat er te zien viel. Het bleken Elks te zijn die lekker stonden te grazen. Deze dieren zien er lief uit maar er word voor gewaarschuwd ze niet te dicht te naderen omdat ze onberekenbaar zijn en zeker de mannetjes je met hun gewei behoorlijk kunnen verwonden. Op afstand dus maar snel wat foto’s gemaakt. Overigens staken er gisterenavond toen wij na het eten weer terug naar ons hotel reden, in het stadje Estes Park zelf, vier Elks gewoon de weg over zonder op of om te kijken naar de auto’s die voor hun in de remmen moesten.
Goed, weer verder het park in.

Veel vroege vogels waren ons al voorgegaan hetgeen bleek uit de matrix borden waarop stond aangegeven dat de parking bij Bear Lake al “full” was. Er was gelukkig een extra parking bij Glacier Basin en vandaar uit konden we met gratis shuttle bussen verder naar het startpunt van onze hike.

De tip van Esther werd door ons “braaf” gevolgd en al wandelend bepakt met rugzak en tas vol eten en drinken, ging het bergop richting het bergmeer Emerald Lake 2.9 mile verder en hoger gelegen.

In het begin moesten wij onze ademhaling even in het juiste ritme zien te krijgen vanwege de ijle lucht op deze hoogte.

Na een minuut of 20 kwamen wij bij een eerste meertje aan met de naam Nymph Lake. Dat zag er prachtig uit met de blauwe lucht, de bomen en de besneeuwde berghellingen die weerspiegeld werden in het water.

Na wat foto’s genomen te hebben klommen we verder omhoog naar Dream Lake. Een “droom” was het ook werkelijk met een waterval op de achtergrond.

Maar goed, we wilden echt het eindpunt van deze trail halen nieuwsgierig geworden door al het moois dat we tot nu toe al waren tegengekomen.

De route ging verder en het werd ons af en toe wat lastiger gemaakt door modderplassen en glibberige sneeuwpaden. Nadat ook deze hindernissen waren genomen kwamen we uiteindelijk aan bij Emerald Lake wat nog deels met ijs was bedekt en omringd werd door besneeuwde berghellingen. Echt schitterend ook weer om te zien.

Er werd een mooi plekje gezocht aan de oever voor de lunch in het zonnetje dat toen nog heerlijk op ons neerscheen.

Sandwiches, bananen en water werden uit de rugzak tevoorschijn gehaald. Dat was voor de brutale chipmunks een teken dat er misschien iets te halen viel. Vanuit het niets doken ze op. Helaas voor hun werd alles door ons zelf opgegeten en de restanten ook weer netjes opgeborgen.
Na een goed half uurtje daar te hebben genoten werd het weer tijd voor de terugreis. Te meer omdat de lucht langzaam maar zeker begon te betrekken. En met in mijn achterhoofd dat voor de middag rain en thunderstorms waren voorspeld, leek het ons geen goed idee hier langer te blijven.

O.k., bergafwaarts ging een stuk vlotter en zo stonden we een half uur later weer bij het beginpunt. Nog snel even gekeken bij Bear Lake zelf maar dat valt dan in het niets bij wat wij eerder hadden gezien.

Nadat de shuttle bus ons weer op de parking had afgezet en wij in de auto zaten, gingen de hemelsluizen helemaal open. Weer mazzel dus! Maar wat met die arme mensen die na ons nog bergop waren gelopen. We hadden niet graag met hun geruild.

Zoals s ochtends het park vol liep, liep het nu leeg met als gevolg een file het park uit richting Estes Park.

Weer op de kamer is de ergste regen inmiddels voorbij zo lijkt het en kunnen we over 3 dagen onze Dodge toch nog schoon weer inleveren, althans van buiten dan.

Morgen de laatste etappe naar Denver waar we maandag nog een hele dag doorbrengen.

Weer een prachtige dag achter de rug (sorry als ik in herhalingen val maar het is nou eenmaal zo).

Er moest wel weer een “stukkie” worden gereden en niet alleen over vlakke snelwegen.

Ook het weer zou niet best worden. Er werd zelfs gewaarschuwd voor thunderstorms en flush floods, donder bliksem en overvloedig veel hemelwater. Toen wij na ontwaken naar buiten keken leek deze voorspelling ook wel uit te gaan komen.

Het ontbijtje was weer prima voor elkaar in de Comfort Inn.

Tegen half tien was onze Dodge weer beladen en konden we vertrekken.

Na een uurtje sturen op Amerikaanslands wegen vielen de eerste druppels op de voorruit. Ook de temperatuur daalde tot onder het frisse, tijd dus voor een eerste stop bij de Shell. Twee cappuccino’s plus 12 Gallon staan weer bijgeschreven op de creditcard. Ook zag ik mijn kans schoon de korte mouwen en broekspijpen te verwisselen voor de lange versies.

Op af en toe een klein buitje na zette de regen niet verder door en zeker niet in die mate als was aangegeven.

Even voor het middaguur reden we de wintersportplaats Breckenridge binnen. Ook hier zag het er gezellig uit dus tijd voor stop nummer 2.

Omdat we op hoogte zitten leek het mij verstandig om de de jas er nog even bij aan te trekken. Petje ter bescherming van wat kalende niet nader aan te duiden plekken, leek mij niet noodzakelijk. Nou, ik kwam bedrogen uit. Na nog geen 3 winkeltjes verder brak boven het stadje het wolkendek open en brandde de zon op mijn “boze bolletje” en hing mijn jas doelloos over de arm. Het lijkt wel of er “iemand” met ons meereist die het weer voor ons steeds weer perfect voor ons regelt.

Na ruim een uur werd de Dodge weer gestart en vervolgden we onze route richting Rocky Mountains NP.

Na een klein stukje snelweg werd weer afgeslagen de bergen in. Hier vonden we een mooie rustige picknick plaats met hoorbaar een bergstroom op de achtergrond. In het zonnetje gingen de koude hotdogs aan gevuld met appelschijfjes, soepeltjes naar binnen.
Nog even zitten genieten van de stilte waarna het tijd werd om Trail Ridge Road bergopwaarts te volgen.

Na een fotostop bij de Farview Curve met zicht op de besneeuwde Never Summer Mountains, begon even later de sneeuw langs de kant van de weg al zichtbaar te worden.

Het hoog(s)tepunt werd bereikt bij het Alpine Visitor Center op 3600 meter boven zeeniveau. Het uitzicht was fenomenaal en de hoeveelheid sneeuw die er nog lag idem dito. Hoewel de zon stevig zijn beste deed om deze letterlijk als sneeuw voor de zon te doen verdwijnen, moeten er denk ik nog wel wat zonne-uurtjes overheen wil dat ook gaan lukken.

(Klik of tap op de onderstaande foto’s voor een vergroting)

Na wat sneeuwpret werd het toch echt tijd de afdaling in te zetten. Deze ging soms langs duizelingwekkende afgronden waar je al sturende echt niet naar moet kijken. Beter is je ogen op de weg te houden.

Maar we zijn gelukkig weer heelhuids aangekomen bij ons hotel voor de komende twee nachten.

Enig minpuntje was vandaag een door de zwaartekracht aangetrokken iPhone met als gevolg een barst mijn mijn scherm ?

Morgen wordt RM NP verder bekeken voor zover mogelijk want je kunt hier wel een paar weken rondzwerven. Een kijken of wij dan jouw meertjes kunnen vinden Es (bedankt voor de tip!).

Vanochtend was het weer hemelsblauw in Durango. Na het gebruikelijke ritueel, douchen, aankleden, ontbijten en inpakken, reden we tegen half tien weg, op weg naar de volgende halte, het plaatsje Salida.

Ook al was het weer prima, we hebben toch besloten een bezoek aan Great Sand Dunes NP te skippen in ons reisplan. Dit scheelde ons 300 km omrijden en aangezien de weersvoorspellingen 60% regenkans opgaven, leek ons dit de moeite niet waard.

Achteraf hebben we onderweg geen neerslag van betekenis gehad. Een paar spetters op de voorruit maar daarvoor zijn de ruitenwissers niet eens aangegaan.

De rit ging dwars door het San Juan National Forest en het Rio Grande National Forest. De omgeving was oogverblindend mooi. Groen tot zover het oog reikte, sneeuw tussen de bomen waar wij op hoogte reden (3300 meter), watervallen en wild stromende riviertjes. Echt zoals je je de Rocky Mountains ook voorstelt.

Door de ingekorte route waren wij al tegen tweeën bij ons hotel in Salida waar wij ontvangen werden door twee aardige receptionistes met verse koffie en cookies.

Toen zij ons zagen sjouwen met de bagage boden ze ook direct aan ons te helpen, sterker nog, onze kamer op de eerste etage werd meteen omgezet naar de begane grond zodat de koffers niet omhoog gesjouwd hoefden te worden.

Een uurtje later stonden we in downtown Salida. Ook hier weer een gezellige main (F)street met winkeltjes en restaurants waarvan de meeste nog in oude staat. Op de zijmuren waren nog de oude reclamemuurschilderingen zichtbaar.

(Klik of tap op de onderstaande foto’s voor een vergroting)

Boven de bergen begon de lucht te betrekken en wij schatten in dat het niet lang zou duren voordat er een flink onweer zou losbarsten. Daarom werd gauw een droog en veilig heenkomen gezocht bij The Boat House dat pal aan de Arkansas River ligt.
Onder het genot van een drankje en een heerlijk bord nachos werden de terugkerende rafters gade geslagen die even verderop weer uit het water voet aan land zetten, waarschijnlijk net op tijd voor het noodweer wat dreigde.

Nou, van noodweer is achteraf gelukkig in Salida geen sprake geweest. De wind trok even flink aan maar daar bleef het ook bij.

Voor vanavond is het nog even puzzelen waar we gaan eten en hoe laat, daar we nog aardig vol zitten van de nachos eerder vanmiddag.

Morgen de voorlaatste verplaatsing naar Estes Park gelegen in Rocky Mountain NP. Ongetwijfeld weer een mooie rit als de weergoden weer een beetje mee willen werken.

Helaas kunnen we redelijk vertrouwen op de Amerikaanse meteorologische dienst. Bij het openslaan van de gordijnen deze ochtend zag het er n.l. zoals voorspeld erg nat uit. Nu hebben wij al twee weken lang geboft met het weer dus klagen we niet al te snel. Eerst maar eens ontbijt en daarna warme kleding en plu’s opduiken onderuit de koffers.

Onze stoomtrein zou om 8.45 AM vertrekken dus bijtijds enroute. Op het moment dat wij ons hotel verlieten werd het droog en even later bij het station aangekomen brak het zonnetje zelfs voorzichtig door!
Goed, onze coupe bleek dus niet van ramen voorzien, althans niet waar deze normaal behoren te zitten. Wel hadden wij een glazen dak dus uitzicht genoeg. Als welkomstgeschenk kregen we twee afsluitbare plastic koffiebekers, een tas van de spoorwegmaatschappij en twee poncho’s. Vooral dit laatste baarde ons enige zorgen.

Stipt op tijd vertrok onze locomotief waarbij flink aan de stoomfluit werd getrokken.

Bob was onze begeleider in de coupe en vertelde onderweg tal van wetenswaardigheden over het ontstaan van deze treinverbinding naar het stadje Silverton, dat 80 km verder ligt op een hoogte van ruim 2800 meter. Ook zorgde hij voor gratis en onbeperkt koffie en thee.

Na een uurtje reizen verschenen de eerste druppels op ons glazen dak en even later plensde het stevig door. De regen viel gelukkig nagenoeg recht naar beneden waardoor wij redelijk droog bleven. Alleen wanneer er buiten boord gehangen werd om weer een stukje natuurschoon of de trein zelf op de foto of video te zetten, werd je wat nat.

Ondanks het weer was de rit toch echt een hele leuke belevenis! De kolkende Animas rivier die dan weer links, dan weer rechts van de trein stroomde of zelfs een enkele keer onder het spoor door, de tal van watervallen waarvan er door de regen meer dan normaal waren, de groene bossen met ver daarboven de besneeuwde bergtoppen die zo nu en dan door de laaghangende bewolking zichtbaar waren. Nee, het was vandaag echt weer een nieuw avontuur zoals ook iedere dag deze roadtrip weer anders is.

Na 3 1/2 uur arriveerden wij in Silverton en wat gebeurt, ineens is het droog met zelfs zo nu en dan de zon erbij!

Nadat iedereen was uitgestapt sloegen wij rechtsaf waar de meeste andere toeristen de andere kant op wandelden.

Silverton is eigenlijk best wel een leuk plaatsje om een paar uur in door te brengen. Nu moest dit in ons geval ook wel omdat de bus, die ons weer terug naar Durango zou brengen, pas 2 1/2 uur later vertrok.

Zo kregen wij de gelegenheid om wat leuke plaatjes te schieten van de winkeltjes en restaurantjes nog in oude Western stijl.

De meegenomen broodjes hebben we maar bewaart voor morgen zodat wij de lunch konden gebruiken in de oergezellige Handlebars saloon compleet met open haardvuur.

Na de lunch nog wat rondgewandeld en gewinkeld en nog wat foto’s gemaakt van het oude stationnetje van Silverton ed.
(Klik of tap op de onderstaande foto’s voor een vergroting)

Toen we weer net in de bus zaten klaar voor de retourrit trok de lucht weer helemaal dicht en begon het weer te gieten. We boften weer!

Tijdens de terugreis even een dutje gedaan en zo waren wij weer na 1 1/2 uur terug in Durango waar het boven de twintig graden was met zon. Dus snel uit die jassen.

Het restantje van de middag werd volgemaakt met een bezoekje aan de locale Mall en de Walmart.

Moe maar zeer voldaan daarna weer terug op de kamer.

Het avondeten houden we even simpel, Taco Bell op een minuut lopen.

Morgen weer een rit grotendeels door de bergen maar, als het weer het toelaat, ook langs de Great Sand Dunes.

Een nieuwe vakantiedag met weer nieuw dingen te doen en te zien. Het weer is nog steeds heerlijk met temperaturen zo rond de 23, 24 graden. Wel was het vandaag meer bewolkt, een voorteken van de voorspelde regen voor de komende dagen.

Het ontbijt werd vandaag in het hotel gegeten. Ze hadden er een pancakemachine. Druk op de knop en een paar tellen later ligt er een kant en klare pancake op je bordje en nog prima te eten ook.

Even voor negen uur reden we weg uit Kayenta richting Durango wat ligt aan de voet van de Rocky Mountains. Als tussenstop was het Mesa Verde gepland. Na een uurtje tuffen kwamen wij borden tegen die wezen naar het Four Corners Monument, het enige punt in de VS waar vier verschillende staten bij elkaar komen. Toevallig lag dit ook op onze route dus daar even gestopt. Dit monument wordt door de Navajo indianen gerund om zo deze arme bevolkingsgroep ook wat extra dollars te laten verdienen. Zo betaalden wij $5,- p.p. entree. Wat je er voor te zien kreeg was echter niet heel veel bijzonders maar ik kan nu wel zeggen dat ik in vier staten tegelijk heb gestaan (met handen en voeten dan).

Na een klein half uurtje waren we wel weer uitgekeken nadat ook de de souvenierstalletjes vol met indiaanse snuisterijen waren afgelopen.

1 1/2 Uur later kwamen wij aan bij het Mesa Verde NP. Nadat wij met onze parkpas weer toegang hadden gekregen, ging de weg meteen flink omhoog. Van zo’n 1500 meter reden we, omgeven door groen, omhoog naar het hoogste punt van het park dat ligt op ruim 2600 meter. Dit bood een prachtig uitzicht over de wijde omgeving met in de verte de besneeuwde toppen van de Rocky’s.

Daarna reden we verder het park in op zoek naar waardoor Mesa Verde bekend is, de ruïnes van de ruim 800 jaar geleden in de rosten gebouwde indianen woningen.

Van het begin tot eind van het park rijden is 40 km!

De meeste ruïnes zijn alleen te bezoeken wanneer je daarvoor een tour ticket hebt gekocht. Die hadden wij niet en dus kozen we voor de doe het zelf tour die voor een paar kan worden gedaan. De rest bekeken wij wel van afstand.

(Klik of tap op de onderstaande foto’s voor een vergroting)

Na drie uur hielden wij het voor gezien en reden we weer het hele eind terug naar de ingang van het park en vanaf daar verder naar Durango.

Opgefrist en wel s avonds naar het historisch centrum van deze stad gegaan. Dat zag er heel erg gezellig uit met tal van restaurants en bars met live muziek.

Ook kregen wij nog een klein voorproefje van de stoomtrein waarmee wij morgenochtend vroeg de bergen in rijden voor een 3 1/2 uur durende reis naar het gouddelversstadje Silverton.

Op de terugrit naar huis begin het zacht te druppelen. De vooruitzichten voor morgen zijn 60% kans op regen. Gelukkig zitten wij overdekt met ramen die open en dicht kunnen.

Weer terug in het hotel nog net het vierde kwart kunnen meepikken van wedstrijd nummer 3 in de NBA-finals tussen Cleveland en Golden State. Le Bron James won nipt van Curry.